Time flies when you're.... in Seattle!

Elke maand lijkt zowaar nog sneller te gaan dan de maand ervoor en ondertussen hebben we nog maar 3 weken in het ziekenhuis te gaan. Gelukkig loopt het CT onderzoek al bijna op rolletjes en ons is verzekerd dat ons protocol zal blijven worden gebruikt na ons vertrek. Sinds de implementatie zijn er al 12 patienten gescand, maar helaas is dit nog niet genoeg om er een publiceerbaar artikel over te kunnen schrijven. Zodra er 50 patienten zijn gescand, kan dit wel en afhankelijk van wanneer dit is zullen Jade en ik hier deel van uitmaken, danwel in Rotterdam of wellicht opnieuw in Seattle.

Verder is het konijnenonderzoek, waar ik niet iedereen van jullie enthousiast over kon maken, uitgesteld tot na ons vertrek. De voorbereidingen daarvoor zijn afgerond, maar door alle vertraging is het niet haalbaar om dit in de laatste 3 weken nog te realiseren. Ter vervanging zijn we nu (weer) een ander onderzoek gestart waarbij we 2 toedieningsvormen van het veelgebruikte Albuterol (een luchtwegverwijder) met elkaar vergelijken. De vraag is hoeveel van dit medicijn er uiteindelijk in de long terecht komt (en dus werkzaam is). We vergelijken een high flow nasal cannula (slangetje in de neus) met een dragon face mask (gezichtsmaskertje) voor een kind van 5 jaar en een kind van 7 maanden. De precieze onderzoeksopzet is misschien niet zo interessant, maar op een van mn foto’s is een van de testopstellingen te zien.

Naast onze dagen in het ziekenhuis zijn we deze maand ook een week op Stamm Summer Camp geweest met 100 kinderen van het ziekenhuis. In juli hebben we 50 km gefietst voor dit goede doel en nu was het dan zover. De kinderen zijn vaak (meervoudig) gehadicapt en behoeven soms veel zorg waardoor ze niet naar een normaal kamp kunnen gaan. Totaal buiten onze verwachting om werden we als medisch verantwoordelijke in een boys cabin geplaatst. Sommige van mijn kids hadden wel 15 verschillende medicijnen 4 keer op een dag. Een van de kids heeft een cerebral palsy, is bijna blind, kan niet praten en krijgt al zijn voeding en medicatie via een slangetje in zijn maag. Een ander is autistisch en functioneerde als een kind van 3. Zoals begrijpelijk waren we na deze week uitgeput, maar erg voldaan!

Wat geen verrassing meer is, is dat we de weekenden weer volop hebben benut. Onlangs zijn we gaan hiken aan de voet van the two brothers naar het Lena Lake en afgelopen weekend zijn we 3 dagen naar Portland, Oregon geweest, waar we o.a. de Nederlandse ouders van Ron hebben ontmoet (beide 91). Uiteraard konden we niet om de delftsblauwe tegeltjes en de oorlogsverhalen heen, maar de boterhammen met hagelslag en Gouda kaas smaakten er niet minder om! Vervolgens Portland gezien, in Salem geslapen en gesurfd aan de Oregon Coast als een klein voorproefje op onze reis naar California!

Vorig weekend zijn we voor de laatste keer verhuisd uit ons appartement in U-district naar het huis van Marjolijn, een mooie plek 10 min lopen van het ziekenhuis. Nu we dit weekend eens thuis bleven, kwamen we erachter dat de Seattle Sounders 's avonds zouden spelen en zonder kaartjes besloten wij op weg te gaan naar het stadion. In de rij voor onze tickets werden we plotseling gevraagd of we niet met iemand gratis naar binnen wilde, want hij had twee kaartjes over. Eenmaal binnen bleken we front row in het hooligan vak te zitten. Geluk bij een ongeluk is dat de sfeer fantastisch was! Geen agressieve mensen, enkel vrolijke, zingende, springende fans, die alleen maar uitbundiger werden nadat de Sounders in de 89e minuut 2-1 voorkwamen door een eigen goal van de tegenpartij! Wat zou de Nederlandse voetbal competitie hier nog veel van kunnen leren…

Tot snel allemaal!

Liefs uit Seattle!!